Yağmurda ıslanan insanları seviyorum. Kıyafetinin vücuduna yapışmasına aldırmadan. Ya da paçasını boyayan çamura. Yalnızca tenindeki damlaları hissederek. O serin ıslaklığı özümseyerek. Güzel görünmeye çalışmadan. Yanından geçenlerin ne düşündüğünü umursamadan. Şu koca şehrin beton sokaklarında kendi olabilen. Üşüyen ve gülümseyen insanları. Yürekli. Harbi. Kendi. Yağmurun getirdiği o toprak kokusuyla beslenen. Doğal. İçten insanları. Doğayı seven. Birbirini seven. Islak, kusurlu, günahkâr bedenlerini seven insanları. Yağmurdan kaçmayan. Yağmuru kucaklayan insanları. Çünkü bütün kara bulutlarıyla, şimşekleriyle, gök gürlemeleriyle, bu sonsuz gökyüzü, onların.

08.02.2016