Sevde'nin Günlüğü

Yazmayı seviyorum…

kağıt kesiği

Ağustos6

öyle sessiz ve yavaş söyle ki sözlerini
heceler kıymık kıymık batsın yüreğime
yılların yorgunluğundan patlayıveren
cam tartı misali
paramparça olsun
çelik yelekli kurşun geçirmez sözlerin karşısında
yüreğim.
o acınası
zayıf
senden yoksul bedenimde
senden yoksun yüreğim.
söyle
söyle ki sonunda fark edeyim ben de
incelikle seçilmiş
leş gibi nezaket kokan
böylesine sözlerin,
öfkeden,
masaya indiği gibi çorba tenceresini titreten
heybetli bir yumruktan,
ya da avazı çıktığı kadar bağıran
asabi bir haykırıştan
çok daha şiddetli
acımasız
günahkâr olduğunu.
hele o gülüş
alaycı gülüşün
kağıt kesiği gibi
öyle derin
öyle sessiz
ve her zamanki gibi
melodik.

Sevde Kaldıroğlu
28.07.14

Yeri: Edebiyat, Şiir | kağıt kesiği için yorumlar kapalı

Felaket Tellali

Temmuz28

“Kastamonu’nun bir köyünde bir çiftçiye ayı saldırmış, adam ölmüş!’

Annem bu sözleriyle şenlendiriyor sahur soframızı, “akıllı” telefonunun ekranından gözünü ayırmadan. “Ee peki” diyorum, “n’apayım?” Bunun üzerine duyarsızlıkla suçluyor beni annem. Benim, diyor, annem babam Kastamonu’da, endişelenmeyeyim mi?

Peki ama anneciğim, sen şimdi bana her zamanki gibi felaket haberini yetiştirdin de ne oldu? Huyum kurusun, annemin bu sözünün üstüne işi cıvıklığa döküyorum iyice.

“E iyi o zaman ben hemen bir dilekçe yazayım, Kastamonu Belediyesi ayılarına sahip çıksın. Olmadı, çiftçilere sahip çıksın. Hatta olmadı, dağ köylerinde ayı tehlikesinden dolayı yerleşim yasağı koysun.” Annem ters ters bakıyor; her zamanki gibi sarkastik yorumlarım hoşuna gitmedi. Gözlerini deviriyor bana.

“Ya da” diyorum, daha mantıklı bir şey söyleyecek gibi, “anneannemleri arayayım, köyden dönsünler, bir daha da gitmesinler.” Annem de tıpkı benim bu sözleri söyler söylemez fark ettiğim gibi dilekçe fikrinin buna kıyasla daha gerçekleştirilebilir olduğunu anlıyor ve devirdiği gözlerine ek olarak bir çizgi halinde kıstığı dudaklarıyla fikrini açıkça belli ediyor.

Ben de sonunda alaycılığı kenara bırakıp ani itirazımın nedenini açıklıyorum. Şimdi ben bu kötü haberi öğrendim de ne oldu? Buna bir çözüm getiremeyeceğim apaçık belliyken bir de bu çözümsüzlüğü fark etmemin üzerine ölen adamcağıza bir fatiha üç kulhüvallah mı okusam, yoksa üzerime çöken bu olumsuz haberin olumsuz enerjisinden kurtulmaya mı çalışsam ya da aklımda beliren, ayının masum, ufak tefek köylü bir adama saldırması görüntüsü eşliğinde duygusal destek amaçlı hafiften abandığım tahin helvayı rahat mı bıraksam, bilemiyorum.

“Olumsuz enerji” diyorum en sonunda. “Felaket tellali gibi olumsuz enerji yayıyor işte bu kötü haberler.” Annem, “ne duyarsızsın ya!” anlamına geldiğini adım gibi bildiğim bakışlarının eşliğinde “peki” diyor yalnızca.

Ve ezan okunuyor. Hadi bakalım, ayı derken, çiftçi derken, su içemeden sahuru da geçirdik, iyi mi?

27.07.14

Yeri: Deneme, Edebiyat, Öykü | Felaket Tellali için yorumlar kapalı

The Father-Son Relationship and The Representation of Imposed Masculinity in Çoğunluk (Majority)

Haziran17

–A critique on the movie Çoğunluk (Majority)

June 2014

The father-son relationship in Çoğunluk (Majority)—a 2010 Turkish movie by director and screenwriter Seren Yüce—plays a significant role in portraying the “imposed masculinity” prevalent in Turkish society and its negative consequences in shaping men’s identities and lives as well as women’s. The definition of masculinity—as the father puts forth, not exactly by his words but by his actions and expectations from his son—is branched out in three ways: being aggressive, unemotional, and superior to the other sex, therefore, women. By acting in a manner that embodies these three characteristics, the father supposedly represents the ideal “manly” man, and obliges his son to become the same—a violent, stoic and authoritarian being.

The first scene of the movie gives the spectator an initial yet crucial view of the father’s way of raising his son. The movie begins with a view of a forest as the father enters, walking with fast and firm steps, and turning to the camera to yell demandingly at his son, “Come on son!”, who is struggling to keep up with his father’s pace. As the camera focuses on the little boy, we see his plump cheeks red and sweaty, and hear his panting as well as his slow and exasperated footsteps. His slightly twisted eyebrows that give his face an about-to-cry look and his arm on his hip as if providing him with support to make it to the end both add to the director’s efforts to create an atmosphere of exhaustion and struggling right at the start of the movie. In fact, this scene, which lasts for 1 minute and 11 seconds, can be considered a metaphorical summary of the movie, and hence, an important foreshadowing since—for the rest of the film—we observe how the father expects his son to follow his footsteps, constantly shouting at him to catch up with his expectations, specifically the ones regarding how to be a “manly” man.  The son, on the other hand, continuously lags behind, obeying his father’s orders yet certainly not trying his best to accomplish them. As the movie moves on from this initial scene, we still hear the echoes of the little boy’s panting as he grows into a young man only to try and constantly fail to grow into what society—as well as his father—deems a “real” man.

In the second scene, as the father and son come home, they both undo their shoes exactly in the same manner—the way they sit, and pull their legs up on their knees; the way they look down on their feet and unbuckle their shoes are all identical. The fact that director and screenwriter Yüce chooses to present us this particular image of identicalness of father and son right at the second minute of his movie points out his willingness to introduce us as quickly as possible to their relationship: As some may consider commonplace regarding Turkish families, the son mirrors his father, applying whatever he sees him doing to his life, without even questioning but merely imitating him. This is particularly relevant to Mertkan’s relationship to his father because—as can be seen in the rest of the movie—his father expects full obedience from him, giving him orders and dictating him what to do with his own life. This controlling attitude can be seen in many occasions such as when he orders his son to take some construction material all the way to Izmit for no reason, to go to the sauna with him, to break up with his girlfriend, to drop out of school or to go to work at the construction site in Gebze. The father rules the son’s life in multiple ways—physically, romantically, academically and financially.

Ironically, although the father dictates his son to comply with his decisions, and requires full obedience, he also expects his son to conform to the ideals of masculinity put forth by the society, which involve being an independent decision-maker. As a male member of the household, of the society and of the Turkish Republic, Mertkan is implicitly assigned three different roles of masculinity all of which highlight the same main traits deemed “manly” by others, and all of which are emphasized primarily by his father, and by his friends and acquaintances at different times and occasions. To begin with the first role, as a male member of the household, Mertkan is almost never expected to help with household chores. A cleaning lady, Şükriye, comes (during Mertkan’s childhood years) to clean the house, and the mother deals with the rest—cooking, shopping, and many more burdening household chores.

However, not only is Mertkan not expected to contribute, as is the father, but also he is allowed to openly despise and express hostility towards women who handle those chores instead. The scene following the shoe-undoing scene, for instance, is an appropriate example for this claim: “What the hell is this doing here today?” the father asks his wife angrily, pointing to the cleaning lady by choosing to say “this” instead of “she” as if she is an inanimate object or an animal. With this conversation in the background, we see the little boy, young Mertkan, walking past Şükriye carelessly, unplugging the vacuum cleaner, and throwing the cord at her. “Mert’cim stop it” Şükriye responds in a soft yet pleading way, shortening Mertkan’s name and giving it an affectionate tone with the Turkish suffix “’cim”. The father intervenes at this moment, not to condemn his son’s behavior but to implicitly endorse it by scolding Şükriye instead: “His name is Mertkan, not Mert’cim!” To understand the implications of this “correction”, it is appropriate to talk about the meaning of the son’s name. “Mert” means brave, and “kan” means blood, indicating that the braveness comes from his blood, that is, his older generations the first member of which is his father. As courage is societally considered one of the main “manly” characteristics in an individual, the idea of its being inherited brings to mind the idea of the inheritance of “manliness” and masculinity. One can say, at this point, that the reason why the father defends the use of his son’s full name, which was given most probably by himself, is partly due to the idea of the inheritance of masculinity from father to son and partly due to the unwanted emotional association made by the adding of the endearing suffix “’cim”. Endearment and any kind of emotional attribution, after all, exclusively belong to women, and certainly not to men.

Regarding the idea of emotions and being unemotional, one can easily say that overtly expressing feelings such as love, sadness, fear or affection is societally condemned for men. This imposed stoicism is the main reason why the mother is unhappy about her life and often complains about it: “How did I raise you as such unemotional persons?” she asks Mertkan, but mostly to herself as she realizes that the way the society taught her to raise her male offspring in a “masculine” way led her children to become stoics hiding and repressing their emotions, and being ruled by their lack thereof. She also complains to her husband about how he never asks about her feelings or how he never even smiles—symptoms of lack of emotional expression—in response to which she gets an order of silence.

As the father is the male role model for his son, his concealment of his feelings, and his always firm and put together attitude influence the son’s character in a way that teaches him to hide and subdue his emotions and look firm all the time. However, Mertkan—as a male member of the society in interaction with other members—struggles to do so. Even though he tries hard to ignore his feelings for his girlfriend whom his friends and parents despise because of her socioeconomic status and ethnic background, he finds himself saying, “I love you too”, and calling her early in the morning just to hear her voice. Although he pretends that leaving home and going off to Gebze to work there does not affect him, we see him crying hysterically on his bed when he is alone, and when he sees the taxi driver and hugs him, bursting into tears. Because as a man Mertkan is expected to “keep it cool” and look strong, he is forced—by his father, his friends and the society he lives in—to repress whatever he feels and to replace it with a sense of authority and anger, which often tends to turn into perpetrating violence on others.

Related to the claim about the inheritance of “manliness”, one can argue that Mertkan’s father was probably raised with the same patriarchal mentality that enforced masculinity as a set of fixed rules to be obeyed. In this case, the father’s aggressiveness that often results in vulgar use of language and perpetration of violence is likely to have come from a similar “masculinity-imposing” son raising style. This inference adds to the validity of the previous inheritance claim that what is considered “masculinity” is imposed not only horizontally (so-to-say) as in the same generation by a society at a particular time period but also vertically through a series of generations at different times with slight changes in the definition of “manliness”, yet with the main patriarchal and dominant core being preserved.

Not very differently, Mertkan’s role as a male citizen of the Turkish Republic resembles his role as an obedient son, and as a stoic and firm member of the household as well as the society. This time, however, he has to keep up not solely his family name and honor but his country’s honor and national pride. He needs to hide his “weaknesses” by suppressing his feelings of empathy and sympathy for the other human beings to be able to fight, and fight mercilessly. At this point, the discussion of serving in the military comes into play, especially since Necmi, one of the father’s friends, keeps bringing it up. Different from many European countries and the United States of America, Turkish Republic requires all of its male adult citizens to serve in the military for a limited amount of time (with a few exceptional occasions). Although with the establishment of the Turkish Republic, the Ottoman monarchy based on national military power has been replaced by a democracy, due to the fact that military service is still an obligation and not a choice, and that Turkish military has had many battles especially with Kurdish groups in the Eastern part of Turkey, being a soldier has remained as the symbol of masculine power defending national pride and unity. In this sense, serving in the military is perceived to prove a sense of masculine strength both in a physical and metaphorical way.

As Necmi keeps asking the question “When is Mertkan going to do his military service?” either to Mertkan’s father or to Mertkan directly, the tone of his voice as well as his facial expressions put forth the implied idea that this young man’s “avoiding” military service by pursuing a degree in Open University shows his weakness and lacking masculinity. The sauna scene is particularly relevant to mention at this point: After Necmi compliments Mertkan by calling him “handsome” and “koç gibi delikanlı” (which literally means “a ram-like young man”, referring to a man’s courage and strength), all of which serve to flatter his so-called “masculine” aspects and male ego, he asks him to give him a massage (hence the reason of the compliments). As Mertkan involuntarily begins the massage, Necmi complains: “Squeeze a little, boy, how are you supposed to defend the nation?!” This seemingly unimportant comment, in fact, refers to physical muscular strength often considered essential to being a “manly” man, and therefore essential to being a good soldier, which—as Necmi implies—is missing in Mertkan.

The notion of being a man and defending one’s country is prevalent in Çoğunluk (Majority), yet it is never overtly expressed but subtly implied through news on TV that we hear in the background of table conversations or merely of the sounds of the forks and knives hitting the plates. Nevertheless, there are some parts where it is implied metaphorically. The dinner scene with the entire family serves as a good example. As the men of the household talk excitedly about how Mertkan is finally going to serve in the military after dropping out of school, the little boy—Mertkan’s niece—jumps off his chair, grabs his toy gun, and points it towards his uncle—pretending to shoot him on the arm. This metaphorical display of violence makes the grandfather exceedingly happy as he applauds his grandson for his already “manly” behavior. This particular scene is significant in understanding the social dynamics lying under the association of men and the military, or in a more basic sense, of men and violence. Being aggressive and inclined to fight is heavily encouraged for boys, even from a very early age to the extent that wanting to inflict violence is applauded by the head of the household.

At this point, it is crucial to point out a paradox regarding the nature of the imposed masculinity and the expectations involved within this definition. It is appropriate to say that the full obedience expected from the son by his father can be applied to a national scale where the same unquestioning and peremptory compliance is required from thousands of sons by the military. Hence, “the obedience training” in the micro level of the household serves as the basis of the military training where one is obliged to turn off his reason and to comply with the orders without any objections. However, since the definition of masculinity put forward by the society requires a man to be independent and able to stand behind his statements and decisions, this sense of full compliance conflicts with becoming a powerful decision-maker who can take initiative and plan his own life in the first place—if not anyone else’s. This social paradox can be observed very clearly in Çoğunluk (Majority) since Mertkan struggles between complying with his father’s dictated orders and establishing himself a separate and independent identity. He, in fact, is only one of the victims of this paradox: As the movie’s title suggests, the “majority” of the Turkish society—specifically the men—suffer from trying to create an individuality in between those conflicting societal demands. Although not trying to come up with a particular solution, director Seren Yüce presents us with a realistic and natural portrayal—almost a mirror—of the Turkish society and the majority of ideologies that rule and dominate it. The paradox is still there but now at least some of us are more aware of it.

Yeri: Edebiyat, Eleştiri, English | The Father-Son Relationship and The Representation of Imposed Masculinity in Çoğunluk (Majority) için yorumlar kapalı

En çok okunanlar ve beğenilenler

Şubat25

Evet, Sevde’nin Günlüğü 5.yaşından gün alıyor. Ne ilginç, daha dün gibi geliyor bu blogu açtığım gün—yani 1 Şubat 2010. Yüreği pır pır atan bir lise birinci sınıf öğrencisiydim o zaman. Bugünlere Sevde’nin Günlüğü ile gelmek nasipmiş. Çok şükür diyorum, halen yüreğim pır pır atıyor. Hatta yazdıkça çizdikçe daha bir heyecanla atıyor gibi geliyor bana. Kalemimin de zihnimin de içi doldukça; yeni dünyalar, yeni insanlar keşfettikçe coşkum da artıyor. Ne diyelim, çok şükür…

Bu noktada, lafı uzatmadan, blogumun istatistiklerini özenle inceledikten sonra ortaya çıkardığım listeleri sunmak istiyorum size. Kendimce bu beş yıl içinde yazdığım yazılar arasından en çok beğenilenleri* ve en çok okunanları listeledim. Ortaya ilginç sonuçlar çıktı açıkçası. Nitekim bana en beğendiğim yazılarımı sorsanız benim yapacağım liste muhtemelen çok farklı olurdu. Ama tabii ki takdir okurun. Sevde’nin Günlüğü’nü bugünlere getirmemi sağlayan tüm okurlarıma teşekkürlerimi sunarak sizleri listelerle baş başa bırakıyorum.

Sevde’nin Günlüğü
en çok beğenilenler –genel

1. Don Kişot Romanında Karakter Analizi ile İdealizm ve Materyalizm
2. Gün Batarken
3. Victoria Dönemi ve Jane Eyre
4. Kadınım
5. “Beklenen” Şiir Eleştirisi
6. Ankara Yolculuğu
7. Gereği düşünüldü!
8. Kültürlerarası Etkileşimde Edebiyatın Rolü
9. İstanbul’da Bir Yalnız
10. Defter
11. Mekanik
12. The Twilight Saga/Alacakaranlık Efsanesi
13. Bir Bardak Siyah Çay
14. Korku
15. Maske

en çok beğenilenler –şiir

1. Gün Batarken
2. Kadınım
3. Gereği düşünüldü!
4. İstanbul’da Bir Yalnız
5. Defter
6. Mekanik
7. Bir Bardak Siyah Çay
8. Korku
9. Bir Pembe Düş
10. Bir Rüzgar Çıksa

en çok beğenilenler –düzyazı

1. Don Kişot Romanında Karakter Analizi ile İdealizm ve Materyalizm
2. “Beklenen” Şiir Eleştirisi
3. Victoria Dönemi ve Jane Eyre
4. Ankara Yolculuğu
5. Kültürlerarası Etkileşimde Edebiyatın Rolü
6. The Twilight Saga/Alacakaranlık Efsanesi
7. Maske
8. Kabin
9. Şiirimin Hikayesi – Bir Rüzgar Çıksa
10. Gri-Kırmızı Kaldırım Taşları

en çok okunanlar

1. Ayvalık’ta nereye gidilir, ne yenir, ne içilir?
2. “Beklenen” Şiir Eleştirisi
3. Don Kişot Romanında Karakter Analizi ile İdealizm ve Materyalizm
4. Victoria Dönemi ve Jane Eyre
5. Therese Raquin ve Natüralizm

*En çok beğenilenler, yazıların altında bulunan “Beğendim :)” ikonuna tıklanma sayısına bakılarak hesaplanmıştır.

“Mezun”

Şubat8

Aralık’ta kış tatiline girince birkaç haftalığına Türkiye’ye geri dönme fırsatı buldum ve gider gitmez de lise yıllarımı geçirdiğim Enka’ya gidip okulun koridorlarında bir ‘mezun’ olarak gezinebilmenin zevkine vardım. Oldukça değişik bir deneyimdi gerçekten… Sözü fazla uzatmadan bu konuda Enka’nın Oceanus adlı okul dergisine yazdığım mezun yazısını paylaşıyorum sizlerle. Sanırım bir yerden mezun olmanın ve geri dönünce o nostaljik hisse kapılmanın ne demek olduğunu ancak yaşayınca anlıyor insan.

******************************

Ne tuhaf değil mi? Bundan yalnızca bir sene önce bu okulun koridorlarında okul üniformasıyla gezinen, sıralarında oturup ders dinleyen ben, şimdilerde “mezun” olmuşum. Üstelik bir de bahsettiğim dönemde editörlüğünü yaptığım, günlerce bilgisayar başında oturarak kulüp arkadaşlarım ve öğretmenlerimle birlikte yazılarını bir bir incelediğim, düzenlediğim bu derginin “Mezunlarımızdan” köşesine konuk yazar olmuşum; inanılacak gibi değil doğrusu.

Neden mi dersiniz? Şöyle açıklayayım: Enka’dan sevinçle mezun oluyoruz önce, kepleri atıyoruz, balomuzu yapıyoruz, sonrasında lise yaşamını noktalandırmanın mutluluğuyla bomboş (gerçekten bomboş) ama “lise bitti, artık üniversiteliyim” tadında heyecan içinde bir yaz geçiriyoruz. Sonra üniversiteye adımımızı atıyor; artık yavaş yavaş o liseli çocukluğumuzdan kurtulduğumuzu, ergenden çok birer genç yetişkin olmaya doğru yol aldığımızı görüyor, kendimizle için için gurur duyuyoruz. Liseden arkadaşlarımızla belki bin beş yüz kez sözleşmemize rağmen, dersler diyor, ülkeler arası zaman farkı diyor, yoğunluk diyor, finaller diyor, bir şekilde istediğimiz sıklıkta görüşemiyor, konuşamıyor, yazışamıyoruz. Bu şekilde üniversitede bir dönemi devirdikten sonra kendimizi bir sene öncekinden “çok” farklı hisseder bir biçimde, bu kez bir “mezun” olarak Enka’nın kapısını çalıyoruz. İşte bu noktada balon patlıyor; aslında kendi kendimizi kandırmışız, hiçbir şey değişmemiş. Yine bu okulun koridorlarına adım atar atmaz her bir öğretmenin o küçük liseli öğrencisi oluveriyoruz. Dolapların önünden geçerken bile “Aa bu benim dolabımdı” diye bir anda sevindirikleşiyor, oradaki sonradan eklediğimiz ‘-dı’ takısının ne denli eğreti durduğunu düşünmeden edemiyoruz; sanki yine uzansak o dolabı açacağız ve aralarına gençlik heyecanlarımızı sığdırdığımız o raflara bu kez bambaşka deneyimler dizeceğiz. Halbuki unuttuğumuz bir şey var; bizim anahtarlarımız o kilitleri açmıyor artık, bizim devrimiz geçti, biz “mezun” olduk.

Hep böyle buruk bir tadı da yok mezun olmanın. Öğretmenler odasına adımımızı atabiliyoruz artık mesela. Hatta orada öğretmenlerimizle karşılıklı bacak bacak üstüne atarak oturup iki arkadaş gibi sohbet edip kaynatabiliyoruz. Ya da göğsümüzü gere gere, bir “rapor”a gereksinim duymaksızın okulun asansörlerinde fink atabiliyoruz (meğer bunu öğrenciyken yapmak zevkliymiş, şimdi bir numarası yok, o ayrı). Oditoryumda töreni en üst kısımda öğretmenlerin durduğu yerden izleyip tanıdık yüzler görüp gülümsüyor, tanımadık yüzler gördükçe de “Biz de yaşlandık artık” diyor, kahkahayı koyuveriyoruz.

Ama en çok da geride bir iz bırakabilmiş olmak hoşuna gidiyor insanın. Mezun olduğu o sıralarda kendinden izler görünce “iyi ki yapmışım” diyor insan; iyi ki hatırlanası şeyler yapmışım. Mesela ben üniversiteden eve ilk dönüşüm olan bu günlerde (eski) kitaplığıma gidiyor ve dosyalayıp kaldırdığım Oceanus dergilerini elime alıp incelemeye başlıyorum. Ne çok emek, ne çok heyecan, ne çok tutku saklı her birinin içinde. Özellikle de editörlük günlerimi anımsıyor; kendimle de, o zamanki dergi ekibimle de, beni bu göreve yönlendiren ve beni her daim destekleyen öğretmenlerimle de gurur duyduğumu hissediyorum. Sonra okulu bir mezun olarak ziyaret edişimde kulüp öğretmenlerimle konuşuyor, sanki kendiminmişçesine sahiplendiğim bu dergiyi emin ellere devrettiğimi fark ediyor, daha bir gururlanıyorum. Bir yandan da bu görevi üstlendiğim zaman “Bu dergi senin dergindir. İstediğin değişikliği yapabilirsin.” diyerek bana koşulsuz güvenen ve kendilerinin yıllar dolusu deneyimlerine aldırmaksızın, bir 17’liğin aldığı kararlara saygı duyabilecek kadar yüce gönüllü ve ileri görüşlü olmayı başarabilen kulüp öğretmenlerime de sonsuz bir minnet duyuyorum.

Sonra bakıyorum, geçen sene bir heyecanla öğretmenlerim ve arkadaşlarımla birlikte ilkini gerçekleştirdiğimiz Psikoloji Sempozyumu’nun şimdilerde ikincisi düzenleniyor. Hem de bu kez daha da büyük ve daha da coşkulu bir grup var arkasında; bu sene geçen seneden daha da güzel olacak. İşte bunları gördükçe “iyi ki” diyorum, “iyi ki o gün ders sırasında spontane bir şekilde ortaya çıkan bu fikir üzerine çalışmışım; iyi ki bunu yalnızca sözde bırakmamış, üzerine çabalamışım”. Şimdi düşünüyorum da bize sağlanan bu özgürlüğün—bu gerek bir dergi yaratmak olsun, gerekse bir sempozyum oluşturmak—bu yaratıcı anlamda kendimizi ifade edecek platformlar oluşturma ve projeler üretme özgürlüğünün o zamanlar ne kadar farkındaydık, işte bu tartışılır…

Ancak şimdi ilk “mezun” ziyaretim sonrasında Enka’dan ayrılırken geriye dönüp bu duvarlar arasında geçirdiğim günlere bakınca şunun için seviniyorum: Hiçbir “keşke”m yok; doğrularıyla da yanlışlarıyla da hep “iyi ki”lerle doldurmuşum Enka serüvenimi.

Değerli okur,
Dilerim sen de hep “iyi ki”lerle doldurursun bu koridorlarda geçirdiğin günleri; çünkü o zamanlar çok uzun gelen o günlerin aslında ne denli hızlı geçtiğinin sonradan farkına varıyor insan.

Sevgilerle,
Sevde Kaldıroğlu
2013 Mezunu

Uçurtma

Şubat3

biliyor musun,
İstesem
seni uçurabilirim ben
bizim memlekete
bizim diyarlara.
istesem

biliyor musun
istesem
bir ‘sen’den
ve bir ‘ben’den
‘biz’i yaratabilirim ben
istesem

ya da yalnızca
istesen
(yeter ki iste sen)

22 Temmuz 2013

Yeri: Edebiyat, Şiir | Uçurtma için yorumlar kapalı

Enka 2013 Lise Mezuniyet Konuşması

Ocak20

Yaşamımda en çok heyecanlandığım ve gururlandığım anlardan biriydi belki de liseden mezun olduğum gün yaptığım o konuşma. Aradan 7 ay geçti neredeyse; ancak yine de geriye dönüp baktıkça aynı coşkuyu duyumsuyor, tüylerimin diken diken olduğunu hissediyorum. Sözü uzatmaya gerek yok sanırım… Dilerim siz de okurken benim heyecanımı paylaşırsınız.

*******************************

Merhaba,

Öncelikle hepiniz biz 2013 yılı mezunlarının mezuniyet törenine hoşgeldiniz!

Size kısaca benim kısa ama dolu dolu geçen Enka serüvenimi anlatmak istiyorum. Bundan yalnızca dört sene önce, yani lisenin başında geldim Enka’ya ben. Açıkçası ilk geldiğimde buraya alışmam çok kolay olmadı; çünkü öğrencilerin pek çoğu yuvadan beri Enka’daydı ve 8-9 senelik, sıkı temellere oturmuş arkadaşlıkları vardı. Bu sıkı arkadaşlıkların arasında kendime yer açmam gerekiyordu; itiraf etmeliyim ki tırsmıştım ilk başta. Biraz da çekingendim sanırım ve benim için yepyeni olan, ama sizler için yıllardır adeta bir yuvaya dönüşmüş bu ortamda ne yapacağıma dair çok fikrim yoktu, ürkektim. Ama bir sabah uyandım ve kendime şöyle dedim: “Bugün okula gideceğim ve kendime yakın hissettiğim insanların peşine takılacağım.” İşe yarıyor gerçekten. O günden sonra o kadar çok mükemmel insanla tanıştım ve öyle güzel arkadaşlıklar, dostluklar edindim ki—edebiyat dostu, kalem aşığı birisi olarak bile—bunları anlatmaya yetecek sözcükleri bulamıyorum.

Ama birkaç şey söylemek istiyorum bu noktada. Bugüne kadar sınavdan aldığım yüksek bir nottan kazandığım bir ödüle kadar hepinizin desteğini o kadar net hissettim ki! En çok da şu son iki senede farkına vardım bunun. Hiç unutmam, geçen aralık ayıydı, erken başvuru yaptığım üniversitenin kararı o gün açıklanacaktı. Aylardır herkesin desteğini hissediyordum, tüm arkadaşlarımın ve öğretmenlerimin benim için en iyisini istediğini biliyordum ama o gün, kararın açıklanacağı gün, okula geldiğimde yaşadığım bambaşka bir şeydi. Okulda insanlarla konuştukça her geçen dakika arkadaşlarımın, öğretmenlerimin benden daha fazla heyecanlandığını hissettim; okuldaki herkes—yakın olduğum ya da olmadığım tüm arkadaşlarım—benim için heyecanlıydı. Öyle güçlü bir olumlu enerji ve destek vardı ki iliklerime kadar hissedebiliyordum—şu an bile hissedebiliyorum bunu ve bunları söylerken bile tüylerim diken diken oluyor.

O gün akşam eve gittiğimde üniversite kararımın—başvurum tekrar incelenmek üzere—birkaç ay sonraya ertelendiğini öğrendim, ama ondan sonra da herkesin o kadar büyük desteğini hissettim ki, “birimiz hepimiz için, hepimiz birimiz için” derler ya, bunu yaşadım ben bu deneyim sayesinde. Ve şöyle düşündüm: Üniversite sonucu falan önemli değil, bu gördüğüm destek, kazandığım onlarca, yüzlerce yürek var ya, işte bu bana yeter…

Ben bugün okul birincisi olarak buraya çıktıysam ve şu an bu mikrofonu tutabiliyorsam, işte bu, kazandığım o yürekler sayesinde; benden desteklerini esirgemeyen ve ben umudumu yitirdiğim zamanlarda bile bana olan inancını yitirmeyen ailem, öğretmenlerim ve o yüce gönüllü arkadaşlarım sayesinde, sizler sayesinde. Bugüne kadarki tüm başarılarımda hepinizin çok emeği var; en başta bana ders çalışmayı değil, iyi insan olmayı öğreten anne ve babama, her zaman en yakın arkadaşım olarak yanımda yer alan abime ve özellikle lise yaşamım boyunca tutkularımın peşinden gitmemi sağlayan, beni bu yolda yönlendiren çok sevgili öğretmenlerime ve bana yüreğini açan siz 2013 mezunlarına çok teşekkür ediyorum.

Açıkçası bu konuşmayı benim yapacağım söylendiğinde bu konuda biraz araştırma yaptım; daha önce farklı liselerde okul birincisi olmuş kişilerin konuşmalarını dinledim. Hepsi şöyle diyordu: “Bugün hepimiz için hem hüzünlü hem sevinçli bir gün” ya da “Birbirimizden ayrılmak çok zor, kederle doluyuz”… Ben böyle demeyeceğim; çünkü ben hüzünlü değilim ve bugün mezun olacak hiçbir arkadaşımın da gerçekten hüzünlü olduğunu düşünmüyorum. Neden mi? Hüzünlü değiliz, çünkü mutluyuz biz, gururluyuz; mezun olduğumuz için, sonunda lise maratonunu bitirmeyi alnımızın akıyla başardığımız için.

Ne zaman hüzünlü olacağız, biliyor musunuz? Bundan 15 sene sonra, 30’lu yaşlara geldiğimizde, hayatımız muhtemelen bugünkünden kat kat daha karmaşık ve stresli olduğunda—yani alnımızın ortasında çıkan bir sivilceden çok daha büyük dertlerimiz olduğunda—işte o zaman geriye dönüp bugünleri anımsayacağız ve bu okulun koridorlarında hep beraber geçirdiğimiz zamanları, dersten derse koşturduğumuz, belki dershanelerde “süründüğümüz”, kar tatilini iple çektiğimiz, koridorlarda ödev yaptığımız ama daima kol kola, omuz omuza geçirdiğimiz bu zamanları çok özleyeceğiz. İşte o zaman hüzünleneceğiz. Ama bugün mutluyuz, siz anne babalarımızın, öğretmenlerimizin gözleri parlıyor, gurur duyuyorsunuz bizimle. Bizim de gözlerimiz parlıyor, biz de gurur duyuyoruz kendimizle ve minnet duyuyoruz bizi bugünlere getirenlere; anne babalarımıza, öğretmenlerimize, arkadaşlarımıza ve daima bizim yanımızda olan, elimizden tutan herkese.

Evet, belki ayrılıyoruz da bir yandan, seneye farklı ülkelere hatta farklı kıtalara dağılmış olacağız; “hepimiz birbirimizi bir daha göreceğiz” diyemiyorum çünkü bugün buradayız ama yarın farklı yerlerde farklı insanlarla tanışacağız ve bambaşka yaşamlar süreceğiz, bambaşka deneyimler tadacağız. Ama önemli olan şu: Bugün buradayız ve geride kalan yıllar boyunca da buradaydık; hep birlikte. Şair Muzaffer Uslu bir şiirinde şöyle der: “Güzel olan yaşadığımızdır, bir gün öleceğimiz değil.” İşte ben de öyle diyorum; güzel olan birlikte geçirdiğimiz yıllar, paylaştığımız değerli anlar ve birbirimize kattığımız güzellikler; güzel olan bu, bugün ya da birkaç ay sonra ayrılacağımız değil, ya da lise yaşamımızın noktalanıyor olması değil; güzel olan, paylaştıklarımız.

2013 mezunları tüm paylaştıklarımız için, bir dönem olarak bana ve bize kattıklarınız için çok teşekkürler!

Sevde Kaldıroğlu

25.06.13

« Older EntriesNewer Entries »